در سپیده دم روز شنبه 24 /4 /1396 خبری تکان دهنده و اندوهبار قریب به این مضمون در شبکه های اجتماعی طنین انداز شد:
"پرفسور مریم میرزا خانی ستاره درخشان ایران زمین و ریاضی دان جهان از خاکیان گسست و به افلاکیان پیوست"
این خبر نه تنها اندیشمندان ، ریاضی دانان، دانشگاهیان و جمیع فرهیختگان ایران و جهان را سوگوار و اندوهگین ساخت، بلکه اکثریت قریب به اتفاق ملت ایران را در ماتم و اندوه فرو برد.

 سخن از پروین است و سروده ها و آموزه های او. کسی که «در میان زنان سخنور، شاعری است یگانه و پایگاه وی در شعر از بسیاری مردان شاعر نیز والاتر است.» (چشمۀ روشن/یوسفی). زنی که به گفته استاد عبدالحسین زرّین کوب در «با کاروان حُلّه»: «مردانه در قلمرو شعر و عرفان پیش رفت» و استعداد خویش را به بهترین صورت ممکن بروز داد و «شهرت او اولّین بار در 1308-1311 شمسی بود که مجموعۀ «امثال و حکم دهخدا» به چاپ رسید و قبول عام پیدا کرد. و مرحوم علی اکبر دهخدا ابیاتی از او را در ضمن امثال و حکم نقل کرد. آن هم در ردیف نام ملک الشّعرای بهار، ادیب پیشاوری، یحیی دولت آبادی و رشید یاسمی آورد.