خاطرات آمَحَرضا

سالهای پیش شاید حدود 1320 در شهر گلپایگان شش یا هفت آسیاب آبی بود که در زمان آبسالی کار میکردند.

 دو تاشون طرف سنجون دو تا طرف رباط حسینیه و سمت حسن حافظام بود .

به وقت خشکسالی مردم شهر مجبور میشدند یا به خونسار برند و یا به کوچری  رفته یا عباس آباد و اختخون . شاید بخ اینکه مشتریا زیاد میشدند و سرعت کم آسیابها باید دو سه شبانه روز میموندند تا گندماشونا آرت کنند.

بخ همین مردم شهر ترجیح میدادند اول به خونسار برند و بعد اگر مجبور شدند به سمت اختخون ، چون اون سمت امنیتی نداشت و هر آن ممکن بود (به قول اونروزیا لُرا ) حمله کنند و دار و ندارشونا ببرند.

یکی تعریف میکرد که یه بار که به اختخون رفته بوده و جوالا را تو آسیاب گذاشته بودند و شب را تو عباس آباد خوابیده بودند ، خبر میارند که دزدا حمله کردند و اختخون نا امنه. بیخیال گندما میشند و از ترس جونشون ور میگردند ولی بعد خبر دار میشند که دزدا اموال هر کسی را که تو منطقه بوده چپاول کردند و بردند.

مناطق مرکزی ایران که همیشه خدا خشکسالی بوده ، گلپایگون هم روش ، بعضی وختا بخ جور کردن گندومشون هم به مشکل ور میخوردند و نیمه اول سال وختی آرتشون ته میکشیده حتی گندم را هم از خمین میگرفتند .

البته نوع گندم گلپایگون از لحاظ بذر کیفیت بالایی داشته جوری که شهرهای اطراف تا حتی کاشون هم بخ بذرشون میومدند و از گلپایگان میخریدند.

شما تو یادو ویردون چند تا از آسیابهای آبی گلپایگون را میشناسید؟