*

بسم الله الرحمن الرحیم

ضمن خیر مقدم وخوش آمد گویی به شما عزیزانی که از وبلاگ ما دیدن می کنید .این وبلاگ در مورد شاعر بزرگ لایبید حسین کریمی (مـــــــــنتقم)   می باشد؛که توسط نوادگان  امیررضا وغلام رضا توکلی طراحی شده است. مجموعه ای ازاشعاراین شاعر بزرگ درکتابی به نام آوای دل به چاپ رسیده است.دراین وبلاگ می خواهیم شما را با اشعار وآثاردیگری از این شاعر بزرگ آشنا کنیم.

 

نقدی براشک مهتاب:

جنگ من وسهیلی جنگی ست شاعــرانه           چون داد با پیامش بردست من بهانــــــه

یک بیســـــواد کورم معتاد گند فـــــورم            ازاجتماع دورم فریاد ازایـــن زمانــــــه

هرچند بی فشنگم باشد قلم تفنگـــــــــــم            با شعرنوبجنگم درعرصــــه رستمانــــه

من بیسوادم واو استاد فن شعراســـــــت            درشرق وغرب عالم نامش بود فسانــــه

من موربینوایی اوپیل زورمنـــــــــــدی             من چشمه ای دراین کوه اوبحربیکرانـه

بنوشته با صراحت درجلد اشک مهتاب            مانند اونباشــــــد یک تن دراین زمانـــه

نشنیـــــدم وندیـــدم یک عالمی بگویـــد             من نادر زمانم چـــــون بوعلی یگانــــه

لاف وگزاف بیـــــــجا ازشاعری توانـا             چون مهدی سهیلی حرفی ست بچه گانه

حقا که آن پیامش وآن ادعای خامـــــش           نسبت به شعرودانش فکری ست جاهلانه

کبروغرورونخوت ازیک ادیب فاضـل           آن گونه خودستایی کاری ست احمقانـــــه

مهدی اگر بداند یا شعر من بخوانـــــــد           برپشت او بـــــماندآثـــــــــــار تازیانــــــه

گویا که مست بودی خودراچنین ستودی          رویم تو وانمــــــــودی ای شاعرترانـــــه 

ازمنتقــم بگویید با مهدی سهیلی     پایان ان پیامت نیکی ست جاودانـه

غزل

این مردم بدبخت که بیکار نشیننــــــــــــــــد            غفلـت زده در سایۀ دیوار نشیننـــــد

چون کورغریبـــــی که ره ازچاه ندانــــــــد             دررهگذر خلق چو بیــمار نشیننــــد

هرجا که روی بدرقه ات کرده دوصد چشـم            توصیدی ومانــــند کماندارنشیننـــــد

هرســـــــــــوگذری برسرراهت همه جمعند            درخواب فرورفته وبیــدارنشیننـــــد

فاقد شده از هستـــــــی وشب گرسنه خوابند           تاپاره نگردد کت وشلـــوارنشیننـــــد

بیچاره وبیکاره و محتاج تهیدســـــــــــــــت           لیکن چو نمایندۀ تجــــــار نشیننـــــــد

شب مجلســشان گرم تراز کورۀ حـــــــــداد           تایافت شود یک ته سیگار نشیننــــــد

گرپای دهــــد مجـــــلس تعــــزیه وشــــادی          چون لاشه خوران برسرمردار نشینند

جزفتنه وغوغا طلبـــــــــــــــی حرفه ندارند          همـــواره پی غیبـت وآزار نشیننــــــد

شغــــــل هــــمه بدبینـــــی وآزردن دلهـــــا         خوارند وبه قلب همه چون خارنشــینند

یک دستۀ دیگر که پــــــــی حـــرفه وکارند          حاشا تو بینی که درانظـارنشیننــــــــد

چـــــون گربه دزدند که تا طعمه رباینــــــد          بی دقدقه در گوشۀ انبار نشیننــــــــــد

خود (منتــــقم) از کار مکن غفلت ومی کـوش

برخیز وبرو مزرعه بگذار نشیننــــــــــــــــــد

بزم شاعرانه

شبی در خواب دیدم شاعـــران را                     خـــداوندان شعـــــر جـــــاودان را

ادیبــــــــبان سخن ســــنج توانـــــا                    همه استاد نظم و نثر شیــــــــــــــوا

ملک با عشقی و پروین و عارف                     هدایت بود سرمد از مــــــــــعارف

رهی با فرخی سـیـمـیـن و صهـبا                     حمیدی شهریار مجلـــــــــــــس آرا

وحیدو ایرج و پژمان و فـــــــرخ                     به شطرنج ادب فـــرزین و هم رخ

به قاضی دره بزم آراســـــــــتندی                    مــــــرا نیز اندر آنجا خواســــتندی

پس از لختی که جمعاً آرمــــــیدند                    به صدر خود ملک را بر گزیدنـــد

رهی در جلسه آغاز سخــــن کرد                    چو قاضی پرسشی از حال من کرد

 سخن دربارۀ گفتارمــــــن بــــود                    غرض سنجیدن اشعار مـــــن بـــود

ملک گفتا به من ای لایبـــــــــیدی                    دبــــیرستان و دانشـــــــــــگاه دیدی

به عهــــــــد کودکی رفتی دبستان                    رساندی دورۀ شـــــــش را به پایان

به پاسخ گفتمش مکتــــــــــب ندیم                    گلی از گلشن دانــــــــــــــش نچیدم

ســـــیه روزی چومن دوران ندیده                   خـــــــدایم بهـــــــــر زحمت آفریـده

تهیدستی و آلام یتیـــــــــــــــــــــمی                  پراز خون جگر جام یتیـــــــــــــمی

فسادو هرج ومرج استاد مـــــن بود                  طبیعت مرشد ارشاد مـــــــــــن بود

به غیر از مادرم در زندگانــــــــــی                  زنوع خود ندیدم مهربانــــــــــــــــی

پس از قتل پدر جنگ جهانـــــــــــی                  پدیدآمد بدان گونه که دانـــــــــــــــی

زهر سو عده ای زالوار خونــخوار                 پی غارت زهر جانب پدیــــــــــــدار

حشم بردند و خــــــر افسار کردند                   اثاث البیت ما را بار کردنــــــــــــــد

زمین خانه شد فرش یتیمـــــان                      نشسته مادری باچشم گریــــــــان  

چومرغی جوجه گان را زیر پرکرد                  سپس با کودکان عزم سفر کـــرد

نیارم گفت  دردنیا چه دیــــدم                            ویا از اقربای خود شنیــــــــــدم

بدین سان کودکی شش ساله گشتــــم                    دچار خشم شوهر خاله گشتـــــم

مرا مادر به شوهـــــــــــرخاله ام داد                 نه بهر کار در مکتب فرســـــتاد

در آن مکتب نبودم هم کلاســــــــــی                  نه جز خاکم دگر فرش پلاســــی

بُـدی مــــیــــرزا رضا نام معلـــــــــم                همه تعلیم من کام معلــــــــــــــــم

ز رأفت دربرخود می نشانـــــــدم                     درآن مکتب به جزقرآن نخواندم

 روانش شادو نامش جاودان بـــــاد                     به حق خلد برینش آشیان بــــــاد

ملک گفتا شنیدم شعر گویـــــــــــــی                    چرا راهی به غیر ازاین نپویـی

بگفتم باادب اندر جوابـــــــــــــــــش                      که بنشیند فرو خشم و عتابــــش

که من در وصف حال خویش گــــاهی                  نویسم دراین دفتر حرف واهــی

ببخشم گرسخن پرتاب کـــــــــــــــــردم                 اگر دیدی کتابی چاپ کــــــــردم

بفــــــــــــرما تا دهــــــندم گوشمالـــــی                رها گردم ازاین آشفته حـــــــالی

زگـفتار ملک عشقی برآشفت        چوشیران غرّشی کرد و چنین گفت          

که ای اُســـــتاد بی همــــتای دوران                نرفته منـتـــــــــــــقم هرگز دبستان

نه بــــنوشته نامه ای با خامـۀ نی               زفروردین به مکتـــــب رفته تا دی

دبیرستان و دانشگه ندیــــــــــده                  نه سی سال هم چو تو زحمت کشیده

به وضع روزگارش یک نظر کـــــن             به اوضاعش نگاهی مختصر کــــــن

ندیده در جهان روی پـــــــــدر را                    گزیده جای بابش برزگــــر را

صد وپنجاه مه از عـــمرش به زنـدان             گذشته با هزاران درد و حرمــــــــان

هنوزم بعد یک دنیا مشقـــــــت                       بخوانی توگر اشعارش به دقــــــــت

سراپا حکمت وپند بدیع است                          مقام ورتبۀ فضلش رفیع است

رعایت می کند وزن سخن را                         بدارد حرمت نظم کهــــــــــــــن را

پس از عشقی زجا برخاست پرویــن                 که باید منتقم را کرد تحسیــــن

به حق گویــنده ای نــــقاد باشـــــد                 بفرمایـــــــید کو اُستــــاد باشــــد

نوای شعر دیـــــــــرین را نوازد                   به نو پردازو شعـــــر نو بتــــازد

رهی گفتا به نـــــــیما می گرایی                      به وضع روز شعر نو سرایـــــی

ملک گفتش که شعر نو سخن نیسـت               به بازار ادب آن را ثمن نیســـت

از این ره گشته میدان ادب تنــــگ              تمام مرکـب گویندگان لنــــــــگ

ادب را واقعاً معـــــــــــدوم کردنــــد              از این رو شعر نو مرسوم کردنـــــــد

حمیدی گفت راه انوری گیـــــر             ملک گفتش که ره دوراست و این پیر

رهی گفتا به پروین اقتدا کــــــــــن             زاشک کـــــــــــودکی غوغا به پاکـــن

بدو گفتم که منت می پذیـــــــــرم             چو پروین بحر دانش راحقیــــــــــــرم

پس از آن جال وجنجال وهیاهــــو            مــــــــرا بگـــذاشـــتــندی در تـــــرازو

چو طبع شاعری در من ندیدنــــــــد            دوبیتی رابرایم بر گزیدنــــــــــــد

ملک گفتا که این راهی ست آســـان           به یک دم می بری آن را به پایـــان

چو ختم جلسه را اعلام کردنـــــــد              مرا نیز این سخن الهام کردنــــــــــد

به فرمان ملک آزاد گشتــــــــم                  به قول بچه ها اُستاد گشتـــــــــم

همای طبع من آمد به پــــــرواز              غزل را با دوبیتی کردم آغــــــــاز

                              رباعیها مسمط ها مخمــــــــــــــــــــــــــــــس

                              حماسی مثنوی های مســــــــــــــــــــــــــــدس 

درمکتب زندان

چنین  بود دستور استاد مــــــــــــــــــن            به هنگام تدریس وارشاد مــــن

به مکتب چنین گفت بامن سخــــــــــــــن           به خلوت گه خود نه در انجمـــــن

مخور غم که فرســــــــوده گردی جـوان           سیــه چال را یک دبــســـتان بـــدان

تورا دانـــــــــــم آینده روشـــن بـــــــــود           جهان پیش چشمت چو گلشن بــــود

سعادت تورا رهنمون بـــوده اســـــــــــت          مپندار پاداش خــــون بـــوده اسـت

هم اینک چو یــــــــــک فـــرد آزاد بــاش          به شیرین دانش چو فرهـــاد باش

چـــوهـــستی مجــــــرّد درایــن روز گـار          بـــدان قــدر این موهـــبــت زینهــار

بــــــــــود آنکه روزی بـــرآیـــد شــــــبـت         رهـــا گــــردی ازشــــدّت تــبــــت

تـــــــــــورا کاخ دانــش نـه زنـدان بــــــود         برای تـــــــــو زندان دبستان بـــود

مـــدارش هـمــــین بــــوده ایــــن روزگـــار    گــهی روز روشــــن  گــهی شام تـــار

چــــــو دوران زنــــــدان نپایـــــد به کـَـــس        مشو غافل ازدرس خود یک نفـس

نزیــــــبد تــــــــــورا فکـــــر زندان کنـــــی       زغم خاطرت را پریــشان کــنی

چـــــــو پایان زندان درخشــــــان بـــــــــــود       تورا بهتر از باغ رضوان بـــــود

چـــــــو آن روز آمـــد زمــــن یـــاد کــــــــن       اگــر مــرده ام روح مـــن شاد کــن

نـــــمی دانـــــــم آن راد مـــرد شـــهـــــیـــــر      کجا بـــــرده آن گوهــر بی نظـــیر

کــــــــــــــجا رفته دریای عـــــــلم فنــــــــون      بـــود درچه حالی نـــدانم کنــــون

بـــــــود زنده آن مـــــرد روشـــــــــــن روان      ویا چشم پـــوشـــیده از این جـــهان

اگــــر زنـــده مانده اســــــــــت پیــروز بـــاد      همه بامدادش چـــــو نـوروز بـاد

                                  وگـــــر مــــرده صدها درود و ســــــــلام                         

                               به هـــــر لحـــظه براو زما والســــــــــــــلام                        

قطعه

نمیدانی چــــــــــــها دیدم به دوران             دراین هامون به شبهای زمستـــــــان

شب تاریک و ره گم کرده دربـرف             به هرسو رو کنم برف است و بوران

نه از گرگ و پلنگ اندیشــــــه کردم           بریدم راه چون ببری خروشــــــــــان

گهی در گِل فرو رفتم گهی بــــــرف           بُدی منظــــــــــــــور ره به پــــایـــان

گهی لرزان چو بــــیــــد از بـــاد آذر          گهی درمانده ازکولاک و طوفـــــــان

زمانی مست و گه هـــــشیار بـــــودم          زمانی سرخوش وگاهی پریــــشــــان

گهی خنـــدان به وضع زندگانـــــــــی         گهی نسبت به حال خویش گریـــــان

گه از جــــور فلک آزرده خاطـــــــر         گهی خرم چو گل اندر بــــــــــهاران

گهی در زاغۀ تاریک و تـــــــــــــنها          بنالیـــــــــــــدم زهجران عــــــزیزان

گهی در قلۀ کُـه دیـــــــد بـانـــــــــــی         نشـسـتم در کمیـــــــن گاه شکــــاران

گهی در کلبه ای تاریک وجانکــــــاه          گهی از برق کاخ مـــــــــن چــراغان

زمانی بند بر دستــــم نـــهــادنـــــــــد          روان در قم وز آنجا تاصفاهــــــــــان

پس از چنـــــــدی که بودم در ذخیره          روان گشتم از آنجا در زمستـــــــــــان

پیـــــــــــــــاده درمیان برف و سرما          رسیدم بر دلیجان چون اسیــــــــــــران

دوشب اندر دلیجان بسته بـــــــــــودم          سه روز اندر نراق و راه کاشـــــــــان

گـُدار از شدّت کولاک مســـــــــــدود         نگهبانان من سر در گریـــــــــــــــــبان

به جان کندن از آنجا تا حــــسن رود          مرا بردند با حالـــی پریشـــــــــــــــــان

ازآنجا ره سپار شهر گشتــــــــــــــیـم          بــُــدم صد روز در زندان کاشــــــــــان

وزآنجاسوی تهرانم کشـــــــــــــــیدنـد          دو دست بسته همراه ســــــــــــــــواران

پیاده دســــــت بستـــــــه ره نــوردی            لب خشک آفتاب گرم وســـــــــــــوزان

پس از چندی درون قصر قاجـــــــار            شدم مـــــهمان اکراد مریــــــــــــــــوان

دوازده سال سائیــــــــــــــدم سرم را            به سنگ و خشت وآجرهای زنــــــــدان

به سال یکهزارو سیصدو بیســـــــت            رها گشتم زبیـــــداد پلیســـــــــــــــــــان

زمانی بالش پر تکیه گاهــــــــــــــــم             گهی برخاک خفته چون یتیمـــــــــــــان

گهی دربزم و عِــیش و کامرانــــــی          گهی محزون و بی کس چون غریبـــان

گهی بزم وطرب و گسترده ساقــــی          خروش چنـــــگ ونوشانوش یـــــــاران

با روز و شبان درخواب و مستــــی          گهـــــــی از درد واز اندوه  نـــــــــالان

گهی یک برّۀ بریان خوراکــــــــــــم           کنون گردیده ام چون برّه بــــــــــــریان

گهی بودی نشانم چـــــــشم آهــــــــو           نگشتی صید از تیرم گریــــــــــــــــزان

چه شد آن همت ونیـــــــــروی بازو         که اینک هم چوپیر افتان و خـــــــــیزان

کجا رفت آن همه شور نشاطـــــــــم           چه شد اسب کُـــرند و گوی چوگـــــــان

ندانی منـــــــتـــقــم عمرت گذشتــــه           بهارت شد خـــزان درکنج زنـــــــــــدان

شکستی باز منقار قــــــــــــلـــــم را         تورا افسانه کی آیـــــــــــد به پــــایـــــان

پندی بر جوانان

نوجوانا پند ما را گوش  کـن                هرکه شهدت داد فوراً نوش کن    

با ادب باش وتواضع پیشه کن              با خرد در خلوتی اندیشه کن                    

در سلام ازدیگران سبقت بگیر               شاخــة پرمیوه می آید به زیر    

هر درختی بی ثمر باشـد بدان               می کَـند از ریشه آن را باغبان

از تواضع کس نگردد زیر دســت                 کبر ونخوت می کند چون خاک پــسـت   

گاه بیرون رفتی ازدرهای تنگ           گر تورا تأخیر حاصل شدچه ننــگ  

زود بنشین تا نگیرند احـــتــرام           زیر دست حاضران قبل از قیـم  

در دهان ناطقان مشکن سـخن             گر دروغ محض گوید دم مـزن 

دیده بگشا و سروپا گوش بــاش          لب ببند وهم چو بت خاموش بـاش 

خود پرستی دور کن از خویـشتن           تا بگردی یکه تاز انجـــــمن 

دشمن هم نوع خود هرگز مـــــباش        بذر بد بینی درون دل مـــپـــاش 

دشمنی تولید کردن کار نیــــست        دوستی با دشمنان دشوار نیــست 

جست وجو کن ریشه های دشمنــی       تا یکایک رابه دقت بر کنــی 

بعد از آن بنشان درخت دوستــی        چون دو مغزهستید دریک پوستــــی  

چون که مغزو پوست هردو توأمند        خواه مرده خواه زنده با هـــمـند  

                          

عرب خوش خیال

 دیدم به خســـــروی عرب پابرهنه ای         هرسوبرای لقمۀ نانـی روان بــــــــود 

 گفتـــــــــم که یا آخا زکدامین قبیله ای         گفتا قبیله ای که معاویه زآن بــــــــود 

 گفتـم که پابرهنه کجا می روی عرب      که این سان عرق زگوشۀ چشمت چکان بود 

 گفتاروم جانب ایران به فضل حــــــق         جویم مدینه ای که درآن آب ونان بود 

 گفتـــــم برو به قاهره تا سیرنان شوی          گفتا به ویژه قاهره نان نرخ جان بـود 

 گفتــــم برو بجو ملخی سدجوع کـــــن         گفتــا ملخ به دورۀ ناصر گران بـــود 

 گفتــــــم بروبه جانب سوریـه و یــــمن        کابن سبیل هرچه خورد رایگان بــود 

 گفتا نمی روم به یمن چون که دیــده ام         فرش امام خاک وپتــــوآســـمان بــود 

 گفتم برو به خطۀ کرکوک وکــربلا             که آنجا خوش است هرکه شبی مهمان بود  

 گفتا جدال کُرد وعرب را شـــــنیده ای        گفتـــم توراچه به جدل این وآن بـــود 

 مردعرب تومقصدخود رابه من بگــــو        گفتا به کس مگو هدفم اصفهـان بـــود 

گفتم چگونه بگذری ازسرحد عـــــراق        که آنجا همیشه درنظــر دیدبـان بــــود 

 گفتا زشَرطه نیست مرا باک بگـــــذرم       آن سوی مرزهرکه رسد درامان بـــود 

 گفتـــــــــم نگربه پرچم پرافتخـــار مــا      ایـن یادگار بیـــرق سـاسـانیـــان بـــود 

 یک واحد ازســــپاه شهنشاه پهلــــــوی      پیوسته گرد شهــــــــر راپاسبان بــــود 

 سربازماهمیــــشه پی حفظ میهن اسـت      آماده است وتالی شیــــــــرژیان بــــود 

 گفتا نگــربه رشتۀ ســـــــــــبزکلاه من     هرسیدی به ملک شما مـــیهمان بــــود 

 گفتــــــــم عرب معاویه مرجد تو نبـود    کان کفـرمطلق است وچنین وچنان بود 

 ظالم ترازمعاویه هرگزشنیــــــــــده ای   ملعون ترازیــــزیـــد بَرِشیعــــیان بـود 

 گـــــــفتا روم به مسجد ولعنت کنم براو   کاریست سهل وساده به دست زبان بود 

 گفتـــــم بروتونقـشــــۀخوبی کـشیـده ای   جای تو اصـــــفهان نه گلپایـگان بــــود 

 تازنده ای بنوش وبپوش وبخواب خوش    سرمایه ای توراست که دوراز زیان بود   

 گلدسته های گنبدت ازعــــــرش بگذرد     این احــــــترام بهرتو تاجـــاودان بـــود   

 بی بارگاه وگنبــد وگلدستۀ اردشیـــــــر    دیگــــر قبادخسرو نوشیروان بــــــــود  

 کوروش داریوش وشهــــــنشاه یزدگرد    بایک نگاه حب وطن بی نشان بـــــــود 

 کی می شناسدآن پســــر رویگر که بود    آن صف شکن مؤسس صفاریان بـــــود

 اوجان خود فدای میهـن کرد ودرگذشت     بیـــن سران کشور ما قهــــرمان بـــــود 

 یعقوب لیث را نبود صحــــن وبارگـــاه     مخــــفـیة المــزار چواشکانیـــان بـــــود 

 لیــــــــــکن برای هرعـرب پابـرهنه ای    صحن وسرا وبارگهی بوســـــتان بــــود 

 مارا بود پرستـــش بیگانگان شعــــــــار     بایـــــد که کرد عادت ایـــرانیان بــــــود 

 من شیعـــــــــه هستم به خداوند جعفـری    هرگــــــز گمان بد نبرم تا روان بـــــود 

 چندیــــــــــــن هزارگنبد وگلدسته دیده ام     جزپنــــــــج تن همه ازاین وآن بــــــود 

 قبر امام هشتم(ع) وعبدالعظیــــم به ری       دیگربه قم که فاطمه(س) قبرش عیان بود 

 بعداٌ امامزادۀ اعظــــــــــــم به اردهـــال      شاهچراغ پنجم ختــــــــم بیــــــان بـــود 

                         یارب به فضل خویش ببخشـــابه (مـــــــــــــــــنتقم) 

                           درمدح آل فاطمه (س) طبعش روان بـــــــــــــــــود

معراج نامه

    شبی خسته ومانده درکوهســـــــــار                درایوان قاضی دوصـــــــهبا زدم 

    زدندان درازشیشه برداشـــــــــــــتم                 نشـــســته دوپیمانه تنهــــــــا زدم 

    جمال دلارام شـــــــــــد درنظـــــــر                 درآن حال بوسش به لبهــــــا زدم  

    زیــــــــــــک سو ... درآمــــــد زدر              به یـــــاد جمــــــــــــــال .... زدم 

    سرازنشـــــــئۀ باده گرمی گرفــــــت              زمستی عصـــــایی به مینـــا زدم 

    چــودیوانه ازجای برخاستــــــــــــــم              درآن ســــــــوی آغل کمی پا زدم 

    گرفتم ره قله چون بی هشـــــــــــــان            درآن نیمه شب دل به دریـــــا زدم 

    زساعت شــــــب از نیمه بگذشته بـود              ســــری ازثــری برثریــــــــا زدم 

    گذشتم درآن لحظـــــه از کهکشــــــان              زمریــــــــخ یک پـــرده بــالا زدم 

    زنبتـــــــــون گــــذرکـــرده برماوراء                ســـبک دکمــۀ بـــرق لـــونــا زدم 

    زآنجا شدم سوی خــــــلد بریـــــــــــن                 پَسِ در چوسرباز درجــــــــا زدم 

   نوائی به گــــــــوش آمد ازجبرئیــــــل                که من حلقه برپشت درهــــــا زدم 

   چه خواهی توای(مـــــــنتقم) پشـــت در          که من قفل محــــــــــکم برآنها زدم 

   به پاسخ به او گفـــــــــتم ای روح پـاک             ببخشم چودرحال رؤیـــــــــــــا زدم 

   گِــــل خام آدم به قالــــــــــــــب زدنــــد            ازآن پس صلائی به حــــــــــوا زدم 

   چو قابیـــــــــل وهابیــــــل وشیث آمدنـد            ندائــــــی برآن جمـع رســـــــوا زدم 

   چوآثارطـــــوفان پـــــدیــــدار گَشــــــت           شدم نوح وکـــــــشتی به دریــــا زدم 

   به جولان درآمد ســـــــمند خـــــــــــیال           سری هم به زردشت وبــــــــودا زدم 

   از آنها گذشته به مغرب زمیـــــــــــــــن          رهی جانب طور سینــــــــــــــــا زدم 

   همان لحظه نوری پدیدار شـــــــــــــــــد         زآن نور برقلـــــــــــب موســــی زدم 

   گـــــرفتم سراغــــی ز روح الــــــقدوس         زمــــــریــــــم سروش به یحیــی زدم 

   پس ازآن شـدم وارد اورشلیـــــــــــــــــم         درآن حال بانگی به عیســــــــــی زدم 

   زعاد وثـــــمود وزنمرودیــــــــــــــــــان         زشداد وفرعـــــون به فـــــــــردا زدم 

   چو عیسی نگون برسردار رفـــــــــــــت         ازآنجا قدم سوی بطحــــــــــــــــا زدم 

   چو ختم رسل دعـــــــــــــــوی آغاز کرد         لگـــد بـر پیـــــــــر دنــــــــــــیـا زدم 

   زمژگــــــان مجنون خدنگی سه پـــــــــر         ســــرآب برقــــــــــلب لیــــــــلا زدم 

   فــــــــتادم سپس در ره بیســـــــــــــــتون         زیک تیشه آتش به دلهـــــــــــــا زدم 

   درآن لحــــــــــظه دیـــــــــدم دلارام مــن         برم خفته بوســــش به لبهــــــــا زدم 

   زعرش وزفرش زباغ بهــــــــشــــــــــت          گذر کـــــرده بوئم که درجــــــا زدم  

نبد هیچ درظرف آتــــــــــــــــــش خیـــــــــال 

سراز خــــــــــواب خوش بر متکــــــــــا زدم

کمانداری

                              

کــــــمانداران که تش افروختنـــدی                   پر مرغان به پیکان دوختـــــندی 

نخستـــــــین روزدر میدان تعلـــیـم                       کمان داری زمن آموخــــــــتندی

سلاح آتشـــــــــــــــــین بسیار دیدم                       زپنجاه قبضه افزون تر خـــریدم

مکـــنزو چکـــزن ودهها طـــــلیعه                      به دوران جــــــوانی بــرگـــزیدم

سه تیرو کلت وپنج تیر های روسی                     زبس تعریف ازآنها می شـــــنیدم

همــــــــــــــــی کردم از انها آزمایش                  تفنــــــــــــــــگی بهتراز برنوندیدم