آخرین بناهای قدیمی شهر کهن گلپایگان در حال نابودیست . در حالی که آثار تاریخی ثبت شده در این شهر را ارزشی بر آن متصورنیست، قطعا توقع توجه به ماندگاری این بناها بیجا به نظر میرسد . مادامیکه حریم مسجد جامع را آزاد نکنیم و بر تراکم آن بیافزاییم و جذب توریسم را کمرنگ نماییم و مسجدجامع روستای سرآور با منبر و دربهای بی نظیرش در دسترس دزدان باشد و تپه اعجاب انگیز روستای وداغ به مخروبه ای تبدیل گردد و دهها مورد از اینگونه را در گلپایگان شاهد باشیم، از بین رفتن خانه های قدیمی بسیار عادی به نظر میرسد. توریسم را چگونه تقویت کنیم اگر قرار باشد عده ای تحت عنوان گردشگر ایرانی و یا خارجی به این شهر بیایند ، برای دیدن زیبا ترین مسجد منطقه کجا را به عوان دورنمای این مسجد انتخاب کنیم و چرا که شهر گلپایگان ، کاشان و یزد نیست که کسی برای آن دل بسوزاند . فرهنگ طبقات نشینی و ادامه زندگی اجباری ، نسل جدید را در خود غرق کرده و اندیشیدن به زندگی در خانه های خشت و گلی با دیوارهای چینه ای و اتاقهای سه دربی و پنج دربی با حیاط های بزرگ و حوض آب و درختان گردوی داخل آن برای نسل جوان غیرممکن شده است . تصاویر زیر چند نمونه از مکانهای سکونتی است که ساکنان آن با زحمت و رنج روزگار گذرانده اند . اما آرامشی را در آن داشته اند که تصورش برای نسل جدید دشوار است . آرامشی که به تمام امکانات جدید امروزی ارزش افزون داشت
.
.
.
.
.
.