معبر

خرم آن لحظه که مشتاق به یاری برسد

آرزومند نگاری به نگاری برسد ...

تا که چشمم باز شد دیدم که یارم رفته است
میهمانی شد به پایان و نگارم رفته است

با گل این باغ تازه انس پیدا کرده ام
گرم گل بودم که دیدم گلعذارم رفته است

بذر قرآن را به دل گرچه به دستم کاشتم
وقت محصولش که شد دیدم بهارم رفته است

سفره پررزق مهمانی رحمت جمع شد
درد درسینه نشسته سفره دارم رفته است

دلبر من هر سحر بر دیدنم مشتاق بود
آن که بوده هر سحر چشم انتظارم رفته است

شرح حال خویش را با یک کلام افشا کنم
بر شکسته هستم و دار و ندارم رفته است

بر مشامت گر رسید از قبر من بوی بهشت
کن یقین پای نگارم بر مزارم رفته است

آه از آن لحظه زینب را که گفتا یا حسین
رفتی و با رفتنت صبر و قرارم رفته است

پ.ن :

گفتم که فراق را نبینم دیدم

آمد به سرم از آنچه می ترسیدم

همه می‌گویند: چه مهربان است این مَرد!

و کسی نمی‌داند

لب‌‌خند تو است روی لب‌هایم

وقتی آن‌سوی دریاها

یادم می‌کنی

پ.ن :

هر کس که گفت بهر تو مردم دروغ گفت

من راست گفتم که برای تو زنده ام ...

خنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودش

بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر ...

يا اَشْباهَ الرِّجالِ وَلا رِجالَ، حُلُومُ الاَْطْفالِ، وَ عُقُولُ رَبّاتِ

اى نامردان مردنما، دارندگان رؤياهاى كودكانه، و عقلهايى به اندازه عقل زنان حجله نشين،
الْحِجالِ! لَوَدِدْتُ اَنِّى لَمْ اَرَكُمْ وَلَمْ اَعْرِفْكُمْ. مَعْرِفَةٌ وَاللّهِ جَرَّتْ
اى كاش شما را نديده بودم و نمى شناختم. به خدا قسم حاصل شناختن شما
نَدَماً، وَ اَعْقَبَتْ سَدَماً. قاتَلَكُمُ اللّهُ، لَقَدْ مَلاَْتُمْ قَلْبى قَيْحاً،
پشيمانى و غم و غصه است. خدا شما را بكشد، كه دلم را پر از خون كرديد،
وَ شَحَنْتُمْ صَدْرى غَيْظاً، وَ جَرَّعْتُمُونى نُغَبَ التَّهْمامِ اَنْفاساً،
و سينه ام را مالامال خشم نموديد، و پى در پى جرعه اندوه به كامم ريختيد،
وَ اَفَسَدْتُمْ عَلَىَّ رَأْيى بِالْعِصْيانِ وَالْخِذْلانِ، حَتّى لَقَدْ قالَتْ قُرَيْشٌ:
و تدبيرم را به نافرمانى و ترك يارى تباه كرديد، تا جايى كه قريش گفت:
اِنَّ ابْنَ اَبى طالِب رَجُلٌ شُجاعٌ وَلكِنْ لاعِلْمَ لَهُ بِالْحَرْبِ. لِلّهِ اَبُوهُمْ!
پسر ابوطالب شجاع است ولى دانش جنگيدن ندارد. خدا پدرانشان را جزا دهد،
وَ هَلْ اَحَدٌ مِنْهُمْ اَشَدُّ لَها مِراساً، وَ اَقْدَمُ فيها مَقاماً مِنِّى؟ لَقَدْ
آيا هيچ كدام آنان كوشش و تجربه مرا در جنگ داشته؟ و پيشقدميش از من بيشتر بوده؟ هنوز
نَهَضْتُ فيها وَ ما بَلَغْتُ الْعِشْرينَ، وَها اَنَا ذا قَدْ ذَرَّفْتُ عَلَى
به سن بيست سالگى نرسيده بودم كه آماده جنگ شدم، اكنون عمرم از شصت
السِّتِّينَ، وَلكِنْ لا رَأْىَ لِمَنْ لايُطاعُ.
گذشته، ولى براى كسى كه اطاعت نشود تدبيرى نيست.

یا ایها الذین آمنوا لا تدخلوا بیوت النبی إلا أن یُؤذَنَ لکم ...

مادر !

همه می دانند که تو اجازه ندادی...

----------------------------------------------------------------------

 

 

ظهر الفساد فی البرّ و البحر بما کسبت أیدی الناس

 

دنیا را به فساد کشید

با همان دستی که ...

و امروز صدای آن سیلی گوش زمین را کر کرده است .

----------------------------------------

لا یکلّف الله نفساً إلا وُسعها

 

مادر!

سینه ی تو چه وسعتی داشت !

وگرنه

آتش بسیار گدازنده تر از آن بود که ...

و ضربه

بسیار شکننده تر از آن که ...

---------------------------------------------

 

یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک ... والله یعصمک من الناس

 

ای رسول من

تو علی علیه السلام را به ولایت و وصایت معرفی کن

ما تو را از فتنه های مردم محافظت می کنیم

بازوی فاطمه هست

نمی گذاریم به تو و رسالتت ضربه ای برسانند

سینه ی دخترت همه ی این ضربه ها را خواهد گرفت ...

---------------------------------------------------

 

تمشی علی استحیا...

 

حالا فکر کن یک دستش را هم به دیوار گرفته باشد...

---------------------------------------------

 

تمشی علی استحیا...

 

حالا فکر کن کوچه هم باریک باشد...

------------------------------------------------

 

_حجر/97

فقط خدا می داند که سینه ی تو از کدام یک بیشتر به تنگ آمد

از نشستن او روی سینه ات

یا بردن نام مادرت با زبان کثیفش...

---------------------------------------------

مریم/۲۱،۲۲

 

اما این بار

در شعله ور بود

و او از شدت درد حمل

پناهی جز دیوار نداشت...

داشتی خودت را به خاطر من به کشتن می دادی عزیزم! راستی حال «محسن» چطور است؟


کودک، نفس نفس می زد: «بابا سلام... فضه گفت: بیا!» مرد از هوش رفت ...
(منبع: بحارالانوار، ‌جلد 43، ص 214 - 215)



به نجّار گفت: مي تواني دري برايم بسازي؟
نجار پرسيد: براي كجا؟
مرد پاسخ داد: براي در ورودي خانه ام.
نجار پرسيد: مگر در خانه ات چه شده؟ مرد گريست ...



مانده بود چه بگوید. حرفی برای گفتن نداشت. از خجالت سرش را پایین انداخته بود و اشک می ریخت. چاره ای نبود ... دو دستی امانتی را تحویل داد و گفت: «ببخشید! امانتدار خوبی نبودم؛ پهلویش شکست ...»

هزاران سال از آغاز حیات بشر بر این کره خاکی می گذرد،



و همه آنان تا به امروز مُرده اند



و ما نیز خواهیم مرد



و بر مرگ ما نیز قرن ها خواهد گذشت،



خوشا آنان که مردانه مُرده اند



و تو ای عزیز! بدان،



تنها کسانی مردانه می میرند، که مردانه زیسته باشند.

گفت:

"شیرین بودن آسان است...

اما فرهاد بودن...نه..."

و دیگر هیچ نگفت ...

يعني شدم مزاحم اوقات چشمتان

خانم! اجازه هست بميرم كه بعد از آن

جانم جوان شود به كرامات چشمتان؟

با چند لهجه اشك بريزم، نمي بريد

يك نيمه شب مرا به ملاقات چشمتان؟

فصلي كه با رسيدنش انگار مي رسند

دستان من به دامن سادات چشمتان

اوضاع روبه راه تر از اين نمي شود

ما و شما و خواب و خيالات چشمتان

نجف
نجف چه داستانی دارد ؟!
نمیدانم!
همین که به نخلستان های ورودی میرسی ...

دلت روضه ی فاطمیه میخواهد ...
اما
رو به ایوان طلا که بایستی ،
دست راستت ،
آن گوشه ی گوشه ی صحن که بشینی ،
بهترین جاست برای به تماشا نشستن و درد دل !
.
.
.

کربلا

*از آن زمان که بوسه زدم بر ضریح تو */* بیچاره  تو بودم و بیچاره تر شدم*...

نگاه کن فاصله ی از حرم تا حرم را ...
از حرم تا [...] را ...
نگاه کن زینب را که چطور می دود ...
نگاه کن لبان خشک طفلان را ...
نگاه کن مستی ساقی کربلا را ...
نگاه کن بیرق ح س ی ن را که می رقصد و هوش از سرت می برد ...
نگاه کن عشق را ...
نگاه کن خیمه های بی شاه را ...
نگاه کن که کربلا دشت ِ دشت است ...
کوچه ندارد ...
نگاه کن علی بزرگ ِ دل ارباب را ...
نگاه کن همه ی روضه هایی که یک عمر برایشان اشک ریختی ....
نگاه کن ...
نگاه کن اسبان ِ زین شده و آماده را ...
نگاه کن سرخی آسمان را...
نگاه کن باغستان سیب و گلستان یاس را ...
نگاه کن ...
فقط نگاه کن ...
.
به رقص بیرق ارباب ... به اشک هایت در حرم سقا ... به همه ی کلمن های نارنجی ِ پر آب بین الحرمین ... به عطش ، به تشنگی ، به ضریح ، به ح س ی ن ... به عشق ... نگاه کن ...
فقط نگاه ...
.
.
.

بین الحرمین

که ماندی سر دو راهی
و
می روی سلام میدهی
بر می گردی سلام میدهی
می روی
می آیی
سلام می دهی
عشق می کنی
.
.
.

کاظمین

آن جا که دلم پر کشید برای

امام رضای خودمان

نگاه کن صحن پدر و پسر ضامن را ....

...

سامرا

از آن کوچه که سنی ، ساخته !
تا مبادا چشم در چشم شیعه شود ...
گذشتی و چشمت افتاد به آن صحن و سرا و ضریح در دست تعمیر
آن جا که مظلومیت را با بند بند وجودت حس کردی
از پله های سرداب که پایین رفتی ...
.
.
.

هیچ !

همه را یاد کردم ...

شما هم رفتید مارا یاد کنید...

تا کوچ من به تو چیزی نمونده بود               وقتی نگاه تو از گریه می سرود

با تو چه ساده بود هم آسمون شدن           وقتی که آینه ها شعله به شب زدن

چیزی نمونده بود تا خواب رازقی                 تا ناز نسترن ، تا فصل عاشقی

چیزی نمونده بود با تو یکی بشم                 با تو رها از این آوار گریه شم

من مثل تو هنوز باور نمی کنم                     روزی از این قفس هجرت کنیم به هم

باید سفر کنم از پشت پنجره                        شاید نگاه تو از یاد من بره

حرفی نزن به من از ماه و از نسیم               چیزی نمونده بود تا هم نفس بشیم

 

نود و سه روز از مرگم می گذرد و هفت روز مانده به آن روز تکراری!

بیا و پایانی باش برای این صد روز کابوس بی تویی ...

پ.ن :

۱) امروز اولین هدیه را گرفتم ... یاد تو طوفان کرد ...

۲) روز میلاد با کاروان عشق راهی سرزمین نورم.برای سفر توشه برنمی داری؟

۳) صد روز! اگر توبه شکستی بازآی ...

 

 

 

 

 

از عشق که .... نه ....

اما از عاقبت بی عقوبت! این همه فاصله

از انتهای نامعلوم این کوچه های بی چراغ و چلچله ...

چرا.........می ترسم !.....

من از لحظه ای که چشم های تو،

بین آوار این همه نگاه معنا دار گم شوند ...

من از دمی که بازدم تو پاسخش نباشد،

می ترسم ...

اما اگر راستش را بخواهی

نمی دانم که از عاقبت این همه ترانه و نامه ی بی جواب

می ترسم یا نه؟

فقط می دانم که..... محتاجممحتاج سکوت ستاره!

محتاج لطافت صبح!

محتاج صبر خدا!

من محتاج ترانه های بی قفس پر از کبوترم

من محتاج واژه های ساده و بی تکلفم

واژه هائی که بشود با آب غسلشان داد

من محتاج نگاهی از جنس آب و لبخندی از جنس صداقتم

من محتاج عطر یک احساس باران زده ی نمناکم

من محتاج توام!

محتاج نگاه تو،

محتاج لبخند تو،

محتاج احساس تو،

همین!

از این ساده تر و بی تکلف تر در کلام من نمی گنجد!

من محتاج توام که بیایی و مرورم کنی!

با یک هوا هق هق!

با یک جفت نگاه خیس!

من محتاج یک دنیا آسمان ابریَم!

که ببارد،....که برای من بشود،

بهانه ای از جنس معجزه!

تا بگویم تو را به حرمت این ابرها که می گریند قسم ...

مرا به یاد می آوری؟

کبوتری در انزوایِ مهتابِ بی کسی

که طعمِ پرواز را

سال ها زِ یاد بُرده بود . . .

                                             هنوز به یاد دارم

                                                  تو بالِ باورم شدی

                                                           و بهانه پرواز ...

و این روزها

آسمان بدونِ تو

تابوتِ مرگِ من است

           به دستِ باد  . . .

از مرگ که نه ,

        از نبودِ لمسِ عشق می ترسم . . . (!)

عاشق شدن

تنها کارِ ناممکنِ روزگاری ست

که نه دلی مانده استُ

نه دلبری . . .

 مانده ام اینهمه رسوبِ احساس را

  وقتی که نیستی در آغوش

                چگونه به پایت بریزم  ...

پ.ن :

تصویر کاملا تزیینی است !

بفرمایید جوشانده بابونه !!!