تاریخ از قاتلان امام حسین (ع) به عنوان شقی‌ترین و بی‌رحم‌ترین افراد یاد می‌کند. افرادی که به طمع درهم و دینار و در بالاترین حالت، حکومت ری و بر تن کردن قبای حکمرانی بر گروهی از مردمان، خون فرزند رسول گرامی اسلام (ص) را که به خون خدا «ثارالله» تعبیر شده است، ریختند. با خبر شدن از سرنوشت این افراد پست و دون‌مایه بعد از جنایاتی که در کربلا و عاشورای حسینی انجام دادند، موضوعی است که کنجکاوی مسلمانان و به خصوص شیعیان و دوست‌داران اهل بیت عصمت و طهارت (ع) را برانگیخته است

فارس نیوز

 «حصین‌ بن‌ نمیر» خبیثی که مانع آب خوردن امام حسین (ع) شد

، تاریخ از قاتلان امام حسین (ع) به عنوان شقی‌ترین و بی‌رحم‌ترین افراد یاد می‌کند. افرادی که به طمع درهم و دینار و در بالاترین حالت، حکومت ری و بر تن کردن قبای حکمرانی بر گروهی از مردمان، خون فرزند رسول گرامی اسلام (ص) را که به خون خدا «ثارالله» تعبیر شده است، ریختند.
با خبر شدن از سرنوشت این افراد پست و دون‌مایه بعد از جنایاتی که در کربلا و عاشورای حسینی انجام دادند، موضوعی است که کنجکاوی مسلمانان و به خصوص شیعیان و دوست‌داران اهل بیت عصمت و طهارت (ع) را برانگیخته است.
در این سلسله گزارش، سرنوشت «یزید بن ‌معاویه»، «عبیدالله ‌بن‌ زیاد»، «عمر بن سعد»، «شمر بن‌ ذی‌‌الجوشن»، «عمرو بن‌ حجاج»، «حرملة‌ بن ‌کاهل»، «خولی‌ بن‌ یزید»، «سنان‌ بن‌ انس»، «زرعه»، «قیس ‌بن ‌اشعث»، «عبدلله ‌بن ‌عقبه»، «عبدالله ‌بن‌ ابی‌‌حصین»، «عبدالرحمان ‌بن ‌ابی ‌خشکاره بجلی» و «حصین‌ بن‌ نمیر» با استفاده از مستندات دانشنامه 14 جلدی امام حسین (ع) بیان می‌شود و بخش ششم نیز مربوط به حصین بن نمیر است که فرماندهی تیراندازان لشکر عمر بن سعد را به عهد داشت.

* حصین بن نمیر

ابوعبدالرحمان حُصَین بن نُمَیر بن نائل کِندی سَکونی، از اهالی حِمص (از شهرهای مهم شام) و امیر آن بود. او در جنگ صفین، فرماندهی لشکر حمص را در سپاه معاویه به عهده داشت. او از شخصیت‌هاهی بارز حکومت بنی‌امیه و فرمانده نگهبانان و معاون ابن‌زیاد بود و از سوی ابن‌زیاد، مناطق قادسیه، خفّان و قُطقُطانه را زیر نظر داشت.
او عامل دستگیری قیس بن مُسهِر، فرستاده امام حسین (ع) و عبدالله بن یَقطُر بود. حصین، در کربلا حضور داشت و روز عاشورا، فرماندهی تیراندازان لشکر عمر بن سعد را به عهد داشت و با تیراندازانش، یاران امام (ع) را تیرباران کرد و اسبان آنها را کشت و زمینه را برای یورش نهایی و گروهی سپاه ابن سعد به سپاه امام (ع) فراهم کرد.
حصین، شخصاً در برخی درگیری‌ها شرکت داشت و در شهادت حبیب بن مظاهر، نقش داشت. او همان کسی است که در روز عاشورا به امام (ع) تیراندازی کرد و تیر به دندان‌های شریف ایشان خورد و بدین ترتیب، مانع آب خوردن امام (ع) شد. حصین، پس از پایان جنگ، هفده سر را با افراد تحت فرمانش به کوفه برد.
وی پس از واقعه کربلا نیز در واقعه حرّه، جانشین مسلم بن عقبه، فرمانده خونریز سپاه جنایتکار شام، در مدینه شد و پس از مرگ او، سپاه را به سمت مکه سوق داد و درگیری‌اش با عبدالله بن زبیر، کعبه را به آتش کشید. سپس به عراق بازگشت و در سرکوب «قیام توابین» به رهبری سلیمان بن صُرَدِ خَزاعی، شرکت جست.
او، سرانجام پس از قیام مختار، در جنگ با ابراهیم بن مالک اشتر ـ که از سران سپاه مختار بود ـ کشته شد. ابراهیم، جسد او را سوزاند و سرش را برای مختار به کوفه و سپس برای ابن زبیر به مکه فرستاد. سر او را در مکه و مدینه آویزان کردند تا عبرت دیگران باشد.
گفتنی است که برخی از جنایت‌های یاد شده، در تعدادی از منابع، به حصین بن تمیم بن اسامة بن زُهیر بن دُرَید تمیمی، نسبت داده شده است. در این باره باید گفت که امکان ندارد این شخص، با شخصی که ما شرح حال او را بازگو می‌کنیم (حصین بن نمیر)، یکی باشد و احتمال داردکه نام او دستکاری یا تصحیف شده باشد، یا در نسبت دادن جنایت‌ها، خلط صورت گرفته باشد. آنچه مسلم است، این است که حصین بن نمیر، یکی از فرماندهان اصلی و تراز اول سپاه بنی امیه در جنگ صفین، واقعه عاشورا، واقعه حره، حادثه مکه و نیز جنگ با توابین و مختار ثقفی بوده است.
آنچه در پی می‌آید، گزیده‌ای از شرح حال و عاقبت حصین‌بن‌نمیر است که با ذکر منبع در دانشنامه 14 جلدی امام حسین (ع) منتشر شده است.

«تاریخ دمشق»: حصین بن نمیر بن نائل بن لَبید بن جِعثِنَة بن حارث بن سَلَمَة بن شُکامة بن شبیب بن سَکون بن اَشرَس بن کِنده، و او، ثَور بن عُفَیر بن عَدی بن حارث، ابو عبدالرحمان کِندی و سپس سَکونی، از مردم حِمص است. از بلال، روایت کرده و پسرش یزید بن حصین، از او روایت کرده است.
وقتی معاویه عازم صفین شد، حصین در دمش بود و با معارفه همراه شد. وی در جنگ با رومیان از سوی یزید بن معاویه، فرمانده و امیر لشکر حِمص بود. او در سپاهی بود که یزید از دمشق برای مبارزه با اهل مدینه و جنگ با اهل حرّه فرستاد و مسلم بن عقبه، مشهور به «مشرف ( خونریز)»، او را جانشین خود در سپاه قرار دارد.
وی با ابن زبیر جنگید و وقتی برای خلافت مروان بن حکم بیعت شد، او در جابیه بود.

«الأخبار الطوال» در گزارش جنبش مختار: ابراهیم بن اشتر، بر آنان یورش برد و بسیاری از آنان را کشت. شامیان، شکست خوردند. ابراهیم، آنان را تعقیب نمود و تا شب به کشتار آنان ادامه داد و امیر آنان، حصین بن نمیر ـ که از قاتلان حسین (ع) بود ـ و شُرَحبیل بن ذی الکِلاع و بزرگان شام را کشت.

«تاریخ دمشق» به نقل از محمد بن اسماعیل: مصعب بن زبیر، مختار را سوزاند و ابراهیم بن اشتر، عبید‌الله بن زیاد و حصین بن نمیر سَکونی را. عبدالملک بن مروان، وقتی جنازه پسر اشتر را آوردند، به غلام حصین بن نمیر گفت: بسوزانش، همان طور که آقای تو را سوزاند... !
احمد بن محمد بن عیسی بغدادی در حمص گفت: از طبق قدیم اصحاب پیامبر (ع)، حصین بن نمیر سکونی را درک کردم که خلفا، وی را در حالی که اصحاب پیامبر (ع) زنده بودند، به کارگزاری برگزیدند. وی به سال 66 هجری، در سال جنگ خازر، با عبید‌الله بن زیاد، کشته شد.

«تاریخ دمشق» به نقل از یقوب بن سفیان: در چنین روزی، در سال 67 [هجری] حصین بن نمیر کشته شد... ابو سلیمان بن زُبَر به ما خبر داد و گفت: درباره سال 66، گفته‌اند که در آن عبید‌الله بن زیاد و حصین بن نمیر کشته شد... ابراهیم بن اشتر، آنها را کشت و سرشان را برای مختار فرستاد. مختار هم آن سرها را برای ابن زبیر فرستاد و آنها در مدینه و مکه آویخته شدند.

«تاریخ دمشق» به نقل از ابوسَلَمه سعید بن یزید: مختار، سر ابن زیاد و سرهای تعدادی از اشراف شام، از جمله حصین بن نمیر کندی ـ که با ابن زبیر جنگید و برای او منجنیق نصب کرد ـ را برای ابن زبیر فرستاد. ابن زبیر گفت: سر هر یک از آنها را در همان جایی بیاوزیید که از آنجا ما را سنگباران کردند.