تاریخ پر فراز و نشیب سرزمین عزیز ما ایران شیرینی ها و تلخی هایی را در دل خود جای داده است. این تلخی ها و شیرینی ها مانند پدری مهربان و دلسوز، تجربه هایی را برای فرزند برومند خویش به ارمغان آورده است که در جهان امروزی در مقابل سختی ها و ناملایمات زمانه مانند کوهی استوار ایستاده و تحسین جهانیان را برانگیخته است.

   در میان ورق های تاریخ درخشان وطن شکوهمندمان ایران، به منطقه تیمره برمیخوریم که درجایگاه فعلی، منطقه ای مشترک بین سه استان اصفهان، مرکزی و لرستان است. این منطقه گواهی بر تمدن هفت هزار ساله ایران است و سند آن  سنگ نگاره هایی هستند که به جرات می توان گفت متنوع‌ترین، زیباترین و فراوان‌ترین نقوش صخره‌ای ایران را در دل خود جای‌داده اند.

   منطقه گلپایگان که قسمت وسیعی از تیمره را در بر گرفته،صخره‌هایی را در دل خود نگه داشته که با نقش‌های زیبای حیواناتی چون بز کوهی، اسب، یوزپلنگ، باز شکاری ،...وارابه و گاوآهن و خط پهلوی، زبان گویای انتقال تمدن و فرهنگ در قرون مختلف تاریخی به این سرزمین است . این نقش های زیبا که به تعبیر اساتید بزرگوار پژوهشگر لقب موزه هایی در باد گرفته، نشان از آداب و رسوم زندگی در دل طبیعت و حفاظت از آن از به کار بردن ابزار نخستین شکار و رام کردن حیوانات تا کشاورزی و کاشت گیاهان در سرزمین گلپایگان را دارد. طبیعت گلپایگان نیز از کرانه های غرقاب تا فضای دلنشین کوچری در کنار نقوش صخره ای زیبا خودنمایی می کند که دل رهگذران و مسافران را با حالت دلنوازی جذب می کند.

   اگر از نقشهای زیبای سنگ های غرقاب که دیدنی ها و گفتنی های بسیار دارد بگذریم و به سوی غرب رهسپار شویم،به منطقه تفریحی کوچری در دامن طبیعت میرسیم که زمانی تفریح گاه ساکنان گلپایگان و گردشگران و مهمانانی بود که از شهرها و استانهای همجوار به گلپایگان می آمدند و حتی طبیعت بکر آن قابل رقابت با مناطق سرسبز و پرآب غرب وشمال کشور بود. اما با ایجاد سد کوچری، این منطقه رو به ویرانی نهاد و در اعماق آب قرار گرفت .ایجاد سد متاسفانه باعث از بین بردن طبیعت بکر و حاصل خیز روستای کوچری و مناطق اطراف آن شد که روزگاری جایگاه امن و دلپذیری برای استراحت و تفریح گردشگران و ساکنان گلپایگان بود. با از بین رفتن درختان کهنسال و صنوبران بی نظیر که سایه آنها در کنار رود زیبای اناربار نفسی تازه به رهگذران و دوستداران طبیعت میبخشید،گردشگران به دامنه های کوههای مجاور پناه آوردند. اما با وجود شرایط نوسانی آب و هوا و ایجاد برخی خشکسالی ها طراوت و شور گردشگری در منطقه کوچری کم رنگ شد.

     علاوه بر وقایع ذکر شده،ایجاد سد تهدیدی برای تعداد زیادی از سنگ‌نگاره‌های هفت هزارساله کوچری شد. تعدادی از آنها زیرآب رفتند و تبدیل به موزه‌ای در آب‌ شد و تعدادی نیز در نزدیکی آب و در تهدید به زیر آب رفتن قرار گرفتند. با گسترده شدن فضای ذخیره آب سد کوچری و از بین رفتن جاده ارتباطی در مسیر گردشگری کوچری پس از احداث جاده جدید، نگرانی بابت نابودی و از بین رفتن  سنگ نگاره ها که تنها بازمانده و یادگار تاریخ این منطقه گردشگری زیبا هستند، شدت گرفته و تبدیل به یکی از مشکلات اصلی برای دوستداران و حافظان و دست اندرکاران میراث فرهنگی گلپایگان شده است. در یک سال گذشته شاهد وعده مسئولین محترم مربوطه برای ایجاد پژوهشگاه میراث فرهنگی و سنگ نگاره ها در منطقه کوچری بودیم تا تدابیری اساسی برای حفظ یا انتقال این میراث ارزشمند اندیشیده شود. پیگیری های نماینده مردم شهرستان و مسئولین و دوستداران و علاقه مندان میراث فرهنگی گلپایگان نیز در این زمینه ستودنی و شایسته تقدیر است.

  امید است مسئولین ذیربط و علاقه مندان به شهرستان گلپایگان که همواره فعال و تلاشگر بوده اند در زمینه انتقال سنگ نگاره های ارزشمند کوچری چاره اندیشی و اقدامی اساسی و قابل قبول انجام دهند تا این میراث ارزشمند به فراموشی سپرده نشده و قدمی ارزشمند در حفظ و نگهداری آثار گذشتگان برداشته شده باشد و صحیح و سالم به آیندگان تحویل گردد.