نمایش مستند #دیارکهن با کارگردانی آقای ابوالفضل جاویدپور از سیمای جمهوری اسلامی ایران ( مرکز اصفهان ) و نیز شبکه های اجتماعی زادگاه مان و قبل از آن پخش برنامه های تلویزیونی #دستهاییکهمیبینند با کارگردانی آقای مهدی زینلی از شبکه تلویزیونی مستند و #درمسیر_ابریشم با کارگردانی آقای ابوالفضل جاویدپور از شبکه های تلویزیونی مستند و سیمای جمهوری اسلامی ایران ( مرکز اصفهان ) را می توان گام های نخستین برای معرفی گلپایگان در راستای گردشگری مجازی برشمرد.

دکتر ابراهیم جعفری

نمایش مستند دیارکهن پیش درآمد
               گردشگری مجازی گلپایگان

 نمایش مستند  #دیارکهن با کارگردانی آقای ابوالفضل جاویدپور از سیمای جمهوری اسلامی ایران ( مرکز اصفهان ) و نیز شبکه های اجتماعی زادگاه مان و قبل از آن پخش برنامه های تلویزیونی  #دستهاییکهمیبینند  با کارگردانی آقای مهدی زینلی از شبکه تلویزیونی مستند و #درمسیر_ابریشم با کارگردانی آقای ابوالفضل جاویدپور از شبکه های تلویزیونی مستند و سیمای جمهوری اسلامی ایران ( مرکز اصفهان ) را می توان گام های نخستین برای معرفی گلپایگان در راستای گردشگری مجازی برشمرد.

   #گردشگری_مجازی یا گردشگری الکترونیک صنعت جدیدی است که عمری کمتر از 20 سال در جهان و کمتر از 5 سال در ایران دارد. این گردشگری به معنای سیر و سفر مجازی در سپهر جامعه اطلاعاتی و شبکه گسترده ارتباطات جهانی است که امکان مشاهده اطلاعات صوتی، تصویری و متنی را از گردشگری واقعی شهرها و کشورها در اختیار گردشگران مجازی می‌گذارد.

 هر چه جامعه و جهان رسانه ای تر می شود و رسانه ها عرصه های جدیدتری را به تسخیر خود درمی آورند، ظرفیت های بیشتری در جهت شناسایی آثار فرهنگی و تمدنی بشر ایجاد می شود.

 امروز  دوربین  عهده دار کارِ دیروز  قلم   و  فیلم  میان دار میدان نوشتن و گفتن است.
علوم در مفهوم عام و میراث ملموس و ناملموس فرهنگی به طور خاص از این ضرورت نوآورانه برکنار نیستند. رسانه ای شدن علوم اجتماعی رخدادی است که دروازه های علم و آکادمی را به روی عموم باز و اندیشمندان را ملزم به تعامل با مردم و گفتن و نوشتن در چارچوب های زبانی آنان کرده است. برای بالا بردن‌" توانش ارتباطی نهاد علم " در این میدان، باید دست به دامان هنر گشود و از هنرمندان و فن آوران عرصه رسانه به درستی بهره گرفت.

 فیلم و مستندهای سینمایی بخشی از رسانه ها و ابزارهای ارتباطی کارآمد هستند که به سبب برخورداری از قابلیت بالای پژوهشی و قدرت نفوذ بیان می توانند زبانی واسط میان آکادمی و حوزه عمومی باشند. اندیشه و دانش اجتماعی وقتی به زبان سینما  ( به ویژه فیلم مستند ) در می آید، به دامنه ها و گستره های وسیعی ورود پیدا کرده و می تواند برای مخاطبان بیشتری سخن گفته و انتقال معنا را کامل تر به انجام رساند.

  امروز استفاده از وسایل جدید سمعی و بصری، عکاسی. تهیه فیلم متحرک، انیمیشن، ساخت سریال، گفت و گو های زنده، صحنه پردازی از سوژه، بازخوانی زنده از موضوع  و ده ها شیوه دیگر، روش های موثری برای حفظ میراث تاریخی و تلاش در انتقال آن به نسل های بعد به شمار رفته و در نهایت به عنوان اهرمی برای حفظ هویت فرهنگی - تاریخی به کار گرفته می شود.

 صنعت نوپای مستندسازی در ایران هر چند بسیار دیر شکل گرفته؛ اما به یمن حضور عناصر و عوامل فرهنگی و انسانی، مستعد همه نوع توسعه در عمق و فرآیندهای اثربخش اجتماعی خود می باشد.

 زمانی که وقایع به تصویر در می آید، به حضوری نامیرا مبدل می شود. عکس و مستند نه تنها پلی میان گذشته، حال و آینده است؛ بلکه نظامی از تعامل  و گفت و گو میان محیط، انسان ها، ایده ها، معانی و اشیاء را تشکیل می دهد.

  جامعه شناسی تصویری یکی از حوزه های مغفول در ایران است که با استفاده از فیلم و عکس به مطالعه پدیده ها و کنش های اجتماعی می پردازد. تصویر می تواند یکی از مهم ترین ابزارهای شناخت در بازنمایی واقعیت باشد؛ به گونه ای که جهان گذشته و آینده را نیز در بر گیرد.

 آخرین تلاش برای ایجاد برند گردشگری کشور اواخر سال 1398 صورت گرفت و نماد #سیمرغ معرفی شد؛ سیمرغی که به عنوان پرنده ای اسطوره ای در تاریخ ایران شناخته می شود.
قرار شد این نماد، کشورمان را با شعار
#ایران_باشکوه یا Majestic Iran به دنیا بشناساند.

 متاسفانه تنها حدود یک ماه پس از معرفی این نشان، ویروس کرونا کشور به کشور ملت ها را درگیر خود کرد؛ سفر در دنیا به امری ممنوعه تبدیل شد و مردم ملزم شدند تنها در موارد بسیار ضروری سفر کنند.