تو بريدهي دل و جان من آنچنان نكو?ي |
|
كه به غير از آستانت نروم به هيچ سو?ي |
نه دلم برام ياري نه سرم به خاك كو?ي |
|
?همه هست آرزويم كه ببينم از تو
رو?ي? |
|
|
?چه زيان ترا كه من هم برسم به
آرزو?ي? |
. |
. |
. |
چه شود كه همچو خاري به كنار گل نشينم |
|
كه چو شمع آب گردد همه جان آتشينم |
نه همين منم كه مشتاق جمال نازنينم |
|
?به كسي جمال خود را ننمودهاي و
بينم? |
|
|
?همه جا به هر زباني ب?و?د از تو گفتگو?ي? |
. |
. |
. |
به زمانهاي كه هرگز اثر از وفا نجويم |
|
به كجا برم شكايت غم دوست با كه گويم |
به رهت اگر بميرم ره ديگري نپويم |
|
?به ره تو بسكه نالم ز غم تو بسكه مويم? |
|
|
?شدهام ز ناله نالي شدهام ز مويه مو?ي? |
. |
. |
. |
همه هست چشم ساقي و مي عقيق رنگي |
|
نه چو من كه شوخچشمي زده ساغرم به سنگي |
همه شهد عيش در كام و نصيب ما شرنگي |
|
?همه را خوش آنكه مطرب بزند به تار چنگي? |
|
|
?من از آن خوشم كه چنگي بزنم به تار مو?ي? |
. |
. |
. |
چه خوش است اگر كه پيكي ز تو آورد پيامي |
|
بنوازد عاشقان را به نوازش كلامي |
چه شود كه ماه مهري بدمد ز تيره شامي |
|
?چه شود كه راه يابد سوي آب تشنه كامي? |
|
|
?چه شود كه كام جويد ز لب تو كامجو?ي? |
. |
. |
. |
بدرآي همچو مهر از افق حجاب رحمت |
|
به سياه نامه خطي بده از كتاب رحمت |
به لب گناهكاران نمي از شراب رحمت |
|
?شود اينكه از ترحم دمي اي سحاب رحمت? |
|
|
?من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلو?ي? |
. |
. |
. |
چكنم كه مبتلايم به بلاي چشم مستت |
|
همه هست جام عشقم به هواي چشم مستت |
چه غم ار كه بشكند دل ز جفاي چشم مستت |
|
?بشكست اگر دل من بفداي چشم مستت? |
|
|
?سر خم? مي سلامت شكند اگر سبو?ي? |
. |
. |
. |
منم و دلي اسير غم و درد و رنج دنيا |
|
نه ز دوستان مرو?ت نه ز دشمنان مدارا |
همه را مي مرادست به ساغر تمنا |
|
?همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا? |
|
|
?تو قدم به چشم من نه بنشين كنار جو?ي? |
. |
. |
. |
به ديار بيوفايان سخن از وفا چه گويم |
|
دل درد آشنا?ي به مراد دل نجويم |
نه توان اينكه دست از غم عشق او بشويم |
|
?نه به باغ ره دهندم كه گلي به كام بويم? |
|
|
?نه دماغ آنكه از گل شنوم به كام بو?ي? |
. |
. |
. |
من و جان دردمندي من و كام نامرادي |
|
چو شكسته بالي افتاده به چنگ تندبادي |
نه به شام دل سياهم خبري ز بامدادي |
|
?نه وطن پرستي از من به وطن نموده يادي? |
|
|
?نه زمن كسي به غربت بنموده جستجو?ي? |
. |
. |
. |
غم و درد آشنا را بجز آشنا نداند |
|
كه طبيب دردمندان به علاج در نماند |
نه چو زاهد از حريم در كعبهام براند |
|
?ز چه شيخ پاكدامن سوي مسجدم نخواند? |
|
|
?رخ شيخ و سجده گاهي سر ما و خاك كو?ي? |
|
|
|
|
|
مهر 1381 خورشيدي - سالزبورگ |