روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آري افطار ? ?رطب در رمضان مستحب است

روز ? ماه ? رمضان زلف ميفشان كه فقيه
بخورد روزه? خود را به گماني كه شب است

زير ? لب وقت ? نوشتن همه ك?س نقطه نهد
اين عجب نقطه? خال ? تو به بالاي لب است

يارب اين نقطه? لب را كه به بالا بنهاد ?
نقطه هرجا غلط افتاد مكيدن ادب است

منعم از عشق ك?ند زاهد و آگه نبود
شهرت عشق ? من از ملك ? عجم تا عرب است

عشق آن است كه از روي ? حقيقت باشد
هر كه را عشق م?جازي است ? حمال الحطب است

گر صبوحي به وصال ? ر?خ ? جانان جان داد
سودن ? چهره به خاك ? سر ? كويش ادب است
?

?

دو چشم مست تو خوش می کشند ناز ازهم
نمی کنند دو بدمست احتراز از هم

شدی به خواب و به هم ريخت خيل مژگانت
گشای چشم وجدا کن سپاه ناز از هم

ميان ابرو وچشم تو فرق نتوان داد
بلا و فتنه ندارند امتياز از هم

کس از زبان تو با ما سخن نمی گويد
چه نکته ايست که پوشند اهل راز از هم

شب فراق تو بگسيخت در کف مطرب
زسوز سينه ی من پرده های ساز از هم

به باغ سرو وصنوبر چو قامتت ديدند
خجل شدند زپستی دو سر فراز از هم

تو در نماز جماعت مرو که می ترسم
کشی امام و بپاشی صف نماز از هم

تو بوسه از دو لبت دادی و ? صبوحی ? جان
به هيچ وجه نگشتيم بی نياز از هم

?